Η κρίση στην Μεσόγειο δεν πλησιάζει στο τέλος της. Και οι Ευρωπαίοι ηγέτες, λοιπόν, καλούνται να καινοτομήσουν για ακόμη μια φορά. Ο κυνισμός και η νοσηρότητα που διακρίνει τον κόσμο στον οποίο κατοικούν είναι λογικό να τους οδηγεί σε σενάρια όπου, επικαλούμενοι ανθρωπιστικά κίνητρα, αμφισβητούν και τον τελευταίο δρόμο που απομένει σε όσους θέλουν να φτάσουν στην Ευρώπη: τον «παράνομο». Η τάση αυτή, πασπαλισμένη με μια γερή δόση «δημιουργικής ασάφειας», είναι διάχυτη στις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής.
Υπάρχει ένα όριο στο πόσο μπορεί η ανθρωπιστική ρητορική να καλύψει τον μιθριδατισμό που προωθεί την κουλτούρα της θανατοπολιτικής. Εάν η Ευρώπη κάνει γεωπολιτική με το μεταναστευτικό, τότε τα φιλομεταναστευτικά επιχειρήματα θα πρέπει να απαντούν κυνικά στους γεωπολιτικούς στόχους της Ευρώπης. Η παρέμβαση στην Λιβύη, με πρωταίτιο τον εσχάτως επανακάμψαντα πολιτικά Σαρκοζύ, ήταν ευρωπαϊκή πρωτοβουλία. Ευρωπαίοι ηγέτες συνέχισαν, μαζί με άλλους, να στηρίζουν την πολεμική λύση και να εξοπλίζουν την χαοτική αντιπολίτευση στη Συρία μετά το 2012, όταν ήταν φανερό ότι η συριακή κρίση μετασχηματιζόταν σε έναν πόλεμο χωρίς τέλος και ότι το καθεστώς του Άσαντ δεν κατέρρεε όπως είχαν εκτιμήσει. Φαίνεται έτσι, ότι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν είναι μέρος της λύσης· είναι αποτυχημένοι και μέρος του προβλήματος.
Μια διαμετρικά αντίθετη μεταναστευτική πολιτική, πρέπει να βασίζεται στην παραδοχή ότι μόνο η ειρήνη μπορεί να σταματήσει αυτό που συμβαίνει στην Μεσόγειο. Πρόκειται για στόχο που μπορεί να εκκινεί μόνο από μια πολύ συγκεκριμένη αφετηρία: τη δημιουργία και ενίσχυση ενός ειρηνευτικού ευρωπαϊκού κινήματος που θα πιέσει για την αλλαγή της γεωπολιτικής και μεταναστευτικής πολιτικής της Ε.Ε. Εάν η Ευρώπη αλλάξει στρατηγική μπορεί να επηρεάσει και τις άλλες μεγάλες δυνάμεις. Αλλά, για να γίνει αυτό, πρέπει να αλλάξει πρώτα πολιτικούς.
Από το: “Η ευρωπαϊκή μεταναστευτική θανατοπολιτική” (Ενθέματα– 25.04.2015) του Αποστόλη Φωτιάδη.
