Το 3ο Μεσογειακό Φεστιβάλ Φωτογραφίας αναπτύσσεται με βασική θεματική

“Archive: Between the Public and the Private”.

Οι κοινωνικές σχέσεις και οι μετασχηματισμοί τους στο χρόνο, η ταξινόμηση και η χωροποίησή τους, οι μηχανισμοί που εγκαθιδρύουν σχέσεις και παράγουν συμβάντα καθώς καταγράφουν, η διαχείριση της ζωντανής εμπειρίας και η σύνδεσή της με τη μνήμη βρίσκονται στο επίκεντρο του Φεστιβάλ μέσα από τους τρόπους με τους οποίους άτομα ή θεσμοί αρχειοθετούν.

Η αρχειακή πρακτική αποτελεί καταστατική διάσταση κάθε δομής και ταυτόχρονα προϋποθέτει την ύπαρξη ενός υποκειμένου που επιλέγει, εντυπώνει, συντηρεί, ελέγχει, αναπαράγει. Προϋποθέτει την ύπαρξη μιας Αρχής που βρίσκεται διαρκώς σε μια σχέση διελκυστίνδας με την αρχή ως καταγωγή, ως αφετηρία. 

Η φωτογραφία, ως κατεξοχήν εργαλείο αρχειοθέτησης, ως εργαλείο κατασκευής αναμνήσεων και εξορκισμού του θανάτου, ως μοντέλο, ως κώδικας, ως αποτύπωμα, ως τεκμήριο παρουσίας μιας απουσίας, ως μέσο αναπλαισίωσης βρίσκεται από τη γέννησή της στο επίκεντρο των παραπάνω διαδικασιών. Δεν υπάρχει ανθρώπινη δραστηριότητα, από την πιο κοινή καθημερινή πράξη μέχρι τα μεγάλης κλίμακας πολιτικά γεγονότα που να μην «επιδιώκει» να φωτογραφηθεί, να αποθηκευτεί, να ταξινομηθεί, να αναπαραχθεί, να κυκλοφορήσει ως αντίγραφο, ως προσομοίωση, ως αποδεικτικό στοιχείο, ως αλήθεια, ως ψέμα. 

Τελικά ένα οπτικό αρχείο διατηρεί τη μνήμη ή την υποσκάπτει; Ποια είναι η σχέση του με την απώλεια; Ποια είναι τα όριά του και ποιος ο τόπος του; Πότε ένα αρχείο αποκτά μνημειακό ή δημόσιο χαρακτήρα; Πώς ένα αρχείο καθίσταται έγκυρο; Τι μπορούμε μέσα από οπτικά αρχεία να μάθουμε για τις έμφυλες σχέσεις μιας εποχής, για την αρχιτεκτονική μιας πόλης, για την ιστορία ενός απομονωμένου χωριού, για κάποιο γεγονός που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη ή τελικά για τους δημιουργούς των εκάστοτε αρχείων; 

Ποιος σε τελική ανάλυση έχει την αρμοδιότητα να προσδώσει αρχειακό χαρακτήρα στην εικόνα κάποιας ιστορικής στιγμής εν τω γεννάσθαι; Από πού αντλούν την ισχύ τους οι αυθεντίες και τα πολιτικά υποκείμενα που αρχειοθετούν; Φωτογραφίες γενεθλίων, φάκελοι της αστυνομίας, οικογενειακά albums,  εικόνες του Google Maps, αφίσες, εικόνες μόδας και διαφήμισης, ρεπορτάζ, snapshots στο instagram, εικόνες προϊόντα φωτομοντάζ, αεροφωτογραφίες, βίντεο που καταγράφουν κοινωνικές συγκρούσεις, οπτικά ημερολόγια προσωπικών στιγμών, εικόνες θραύσματα της διαδικτυακής διασύνδεσης, σκηνοθετημένες εικόνες υψηλής τεχνικής αρτιότητας, όλα τους αποτελούν αρχεία –φορείς νοημάτων- πάντοτε σε εξέλιξη, ανολοκλήρωτα, ανοιχτά σε ερμηνείες και χρήσεις, όλα τους αποτελούν διαρκώς συσσωρευόμενα και διάσπαρτα σημεία μιας οπτικής γραμματικής που χτίζεται μέρα με τη μέρα και που κατ’ επέκταση προσφέρουν πολλαπλούς τρόπους θέασης και αρχειοθέτησης του κόσμου ή των διαφόρων κόσμων εκεί έξω. Όλα τους αποτελούν θραύσματα της σύγχρονης ιστοριογραφίας και όλα τους εγείρουν ερωτήματα για τα όρια ανάμεσα στην ιδιωτική και στη δημόσια σφαίρα, ανάμεσα στο απόκρυφο στο μη απόκρυφο, το αυθεντικό και το πλαστό. Ανάμεσα στο προσωρινό και στο μόνιμο, ανάμεσα σε οτιδήποτε διαφυλάσσεται και σε οτιδήποτε αποβάλλεται. 

Το MedPhoto Festival 2019, παρουσιάζοντας έργα που είναι φορείς αρκετών από τις παραπάνω όψεις της υπό διερεύνηση έννοιας του αρχείου, προτείνει τρόπους μελέτης των ποικίλων μηχανισμών αρχειοθέτησης και των υποκειμένων που αρχειοθετούν, τρόπους σύνδεσης των εικόνων των πραγμάτων με την καταγωγή τους, τρόπους ερμηνείας της έννοιας του «οικείου»  και του πώς αυτή συντίθεται και από ποιον. Και επιδιώκει να συμβάλει σε μια βαθύτερη κατανόηση -ίσως και μια αμφισβήτηση- των παγιωμένων μεθόδων χρήσης του ανασυγκροτημένου παρελθόντος στην υπηρεσία μιας υπόσχεσης για το μέλλον. 

ΠΛΗΡΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

CRITICAL ARCHIVES IV: Documents

συμμετέχοντες

Andrea & Magda Photographers, ΑΛΕΞΗΣ ΒΑΣΙΛΙΚΟΣ, Tommaso Bonaventura & Alessandro Imbriaco, Joachim Brohm, Lorenzo Castore, ΧΑΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΑΚΗΣ, Alvaro Deprit, Johan Grimonprez, ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΙΑΤΡΑΚΗ, ΜΑΡΙΑ ΚΑΡΚΑΝΑΚΗ, ΥΒΕΤ ΚΑΨΑΛΑ, ΤΟΝΙΑ ΚΟΪΝΑΚΗ, ΠΑΝΟΣ ΚΟΚΚΙΝΙΑΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΙΧΑΛΑΚΗΣ, ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΠΑΛΑΣΚΑΣ, RICHARD MOSSE, Laura Pannack, Max Pinckers, ΓΕΩΡΓΙΑ ΠΟΝΗΡΑΚΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΙΔΗΡΟΚΑΣΤΡΙΤΗΣ, Alec Soth, ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΣΤΑΦΥΛΙΔΟΥ, ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΙΔΗΣ, FORENSIC ARCHITECTURE, ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΑΡΙΣΙΑΔΗΣ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ

MEDPHOTO AWARD 2019

● 1η θέση: ΝΙΚΗΤΡΙΑ *βραβείο 3.000€ – Gloria Oyarzabal, Μαδρίτη, Ισπανία / Series “Woman go no’gree”
● 2η θέση: Miro Kuzmanovic, Dornbirn, Αυστρία
● 3η θέση: Ezio D’Agostino, Marseille, Γαλλία / Series “NEOs”
Brendon Kahn, Phoenix, ΗΠΑ
Charlotte Lybeer, Antwerp, Βέλγιο / Series “Linus’ Blanket”

Kριτική επιτροπή: Oliver Chanarin (UK), Federico Clavarino (IT), Alvaro Deprit (SP), Marion Hislen (FR), Κατερίνα Σταθοπούλου (GR)

4ήμερο εργαστήριο με τον Joel Sternfeld

Ρέθυμνο, Κρήτη, Ελλάδα | 3-6/9/2019

Narrative and the Photograph

Ένα αξίωμα της στροφής της φωτογραφίας στη μεταμοντέρνα πρακτική κατά τη δεκαετία του ’80 ήταν η πεποίθηση ότι «όλα είχαν ήδη φωτογραφηθεί». Εάν αυτό ήταν κάπως αληθινό τότε, σίγουρα είναι αληθινό τώρα σε μια εποχή που τουλάχιστον 300 εκατομμύρια φωτογραφίες μεταφορτώνονται στο Facebook καθημερινά (και χάρη στην αυτόματη εστίαση και φωτομέτρηση είναι όλες αρκετά καλές).
Από τότε που το κινητό τηλέφωνο έγινε τόσο δημοφιλές, η τεκμηριωτική ή η δημοσιογραφική πρακτική έχουν αντικατασταθεί από πολίτες εξοπλισμένους με ολοένα και πιο ισχυρά iPhones οι οποίοι απλώς τυχαίνει να βρίσκονται στο σωστό σημείο την κατάλληλη στιγμή.
Ποιος είναι ο ρόλος τώρα ή στο μέλλον που αντιστοιχεί στον καλλιτέχνη φωτογράφο που επιθυμεί να επικοινωνήσει μια ιδέα ή μία ποιητική αίσθηση; Η απάντηση μπορεί να βρίσκεται σε μια πρακτική που θα μπορούσε να αποδοθεί με τον όρο “Αφηγηματική Φωτογραφία”.
Είτε εργάζονται με εργαλείο τη μυθοπλασία είτε όχι,  καλλιτέχνες ενός ευρέως φάσματος  όπως οι Allan Sekula, Robert Frank, Susan Meiselas, Taryn Simon, Jim Goldberg, έχουν χρησιμοποιήσει στρατηγικές που περιλαμβάνουν κείμενο και εικόνα ή εννοιολογικές στρατηγικές σχετικά με τη χρήση πολλών εικόνων, κάτι που διεύρυνε εκθετικά το τι μπορεί δυνητικά να ειπωθεί με τη φωτογραφία.
Σε αυτό το σεμινάριο το έργο αυτών των καλλιτεχνών, καθώς και το έργο του Joel Sternfeld (On This Site, Sweet Earth) θα χρησιμεύσουν ως καθοδηγητικά εργαλεία για τους συμμετέχοντες καθώς διευρύνουν τις αφηγηματικές δυνατότητες της δικής τους δουλειάς.

Μάθε περισσότερα