παν ερπετόν πληγή νέμεται
Ηράκλειτος, περί φύσης
Το κυριολεκτικό αναφερόμενο στην εργασία “παράλληλη κρίση”, είναι η συνθήκη του φωτογραφημένου χρόνου ως οριακή κατάσταση, ως αναπαράσταση του ακινητοποιημένου κοινωνικού χρόνου. Επιχειρώντας μία ερμηνεία για το αίνιγμα του χρέους, ορίζεται τελικά ως παράλληλη κρίση η αλλοίωση του δομημένου χρόνου, εντός των κοινωνιών που βρίσκονται σε οικονομική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι εικόνες τις σειράς μελετούν όχι την επιφαινόμενη − υλικά − ελλειπτική ναρκοθέτηση της κοινωνίας μας αλλά τη συνθήκη της μηδενικής κίνησης, της ανοχής, της κατάθλιψης. Τη συνθήκη του υποθηκευμένου χρόνου.
Η φωτογραφία ερευνάται ως η αιτία της κρίσης ∙ ως η αιτία σίγουρα της αποτυπωθείσας (εντός του φωτογραφικού έργου) κρίσης. Η επιλογή ενός apparatus για την περιγραφή μίας κατάστασης σημαίνει ταυτόχρονα και την επιβολή της περιγραφικής ικανότητας του μέσου πάνω στον αναφερόμενο κόσμο. Πρόκειται για μία γνωσιολογικού τύπου συμφωνία που συνάπτουμε με το μέσο. Η φωτογραφία ξεκινάει αφελώς να παγώσει το χρόνο για να φτάσει αντιθέτως σε ένα μοναδικό διανοητικό επίπεδο όπου εντοπίζει τον ήδη παγωμένο χρόνο που κρύβεται στις κοινωνίες μας. Και αυτό το επίπεδο δεν είναι επιστημονικό ή ανθρωπολογικό αλλά πρωτίστως δημιουργικό αφού το φωτογραφικό μέσο φτάνει στην πλήρη του εκφραστική και ποιητική ικανότητα εκεί που δεν κόβει από το κόσμο αλλά εντοπίζει έναν ήδη σμπαράλια. Νεκροί χρόνοι, εξαγορασμένα μεροκάματα, φυλακισμένα θέματα, κοινωνίες σε εσωτερικό στροβιλισμό, επαναφέρουν στη γλώσσα τα λόγια του Barthes για το θανατοποινίτη Lewis Powell: είναι νεκρός και πρόκειται να πεθάνει.
