Καθρέφτισμα
Αυτό που βλέπουμε την κάθε στιγμή δεν είναι οριστικά διασφαλισμένο. Συνήθως, είναι το αποτέλεσμα μιας ασταθούς ισορροπίας μεταξύ λογικής και συναισθήματος. Βλέποντας αντικείμενα, τοπία, σημεία του χώρου, η λογική οδηγεί στην αναγνώριση. Στην αντίληψη του που βρισκόμαστε, ίσως και του τι συμβαίνει. Στην συνέχεια, το συναίσθημα πηγάζει από τις αναμνήσεις, την προσωπική μας αναζήτηση, τις προσδοκίες και τη φαντασία. Παρατηρώντας έναν άνθρωπο, τα πράγματα γίνονται πιο σύνθετα. Η λογική βοηθά και πάλι στην αναγνώριση. Στον εντοπισμό της ταυτότητας του ατόμου. Όταν ολοκληρωθεί η αναγνώριση, ακολουθεί η αναμέτρηση με το συναίσθημα που σιγά σιγά αναπτύσσεται. Με την απόλυτη κυριαρχία του συναισθήματος, ακόμα και η διαδικασία της αναγνώρισης γίνεται δύσκολη υπόθεση. Τα χαρακτηριστικά χάνονται και η ταυτότητα του υπό παρατήρηση ανθρώπου, αλλοιώνεται. Τότε αντικαθιστούμε τα μάτια του, το βλέμμα του, την έκφρασή του, με χαρακτηριστικά που δημιουργήθηκαν από το κυρίαρχο συναίσθημά μας, πολλές φορές απαλλαγμένο από την λογική.
Μια ιστορία για την προσωπική ανάγνωση όσων βλέπουμε και μια αναζήτηση για την ταυτότητα (ή την απώλεια ταυτότητας) του απέναντί μας, του γνωστού ή παντελώς αγνώστου, της μάνας, του φίλου, του ανθρώπου της κρίσης ή της κρίσης μας. Ένα καθρέπτισμα στα πρόσωπα των άλλων.
