Ο αδελφός μου
Η τελετή ενηλικίωσης τους δεν περιλαμβάνει σκληρή νηστεία, πληγές στο σώμα, κυνήγι λιονταριού ή σφαγές Ειλώτων. Περιλαμβάνει μια τούρτα με 18 κεράκια, ανταλλαγές ευχών από αγαπημένους, ίσως και δώρα. Είναι τα παιδιά που στην εφηβεία τους είδαν τον πατέρα τους να χάνει τη δουλειά του και την οικονομική κρίση να εισβάλλει σαν εχθρός μέσα στο σπίτι. Στο πρώτο μνημόνιο, ήταν γύρω στα δεκατέσσερα και τώρα μπαίνουν στα είκοσί τους. Βλέπουν συνομήλικους τους να εγκαταλείπουν τα γκρεμισμένα από τον πόλεμο σπίτια τους και να πέφτουν στη θάλασσα, σε αναζήτηση της επιβίωσής τους. Την ίδια ώρα βλέπουν άλλους συνομήλικους τους να πηγαίνουν με «θεϊκή παρέμβαση» στο κέντρο της Ευρώπης για να ανατιναχθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα γίνουν μάρτυρες-ήρωες και οι άνθρωποι που βρέθηκαν εκεί, θα γίνουν απλώς αθώα θύματα. Έτσι, η τελετή ενηλικίωσής τους, έφερε την πρόβλεψη ότι δεν θα μπορέσουν να κάνουν όλα όσα είχαν ονειρευτεί. Αλλά συνεχίζουν να ονειρεύονται. Παιδιά που έγιναν νέοι άντρες, γεννημένοι στην χώρα με τη μικρότερη προοπτική, χωρίς βόμβες πάνω από τα κεφάλια τους. Ούτε με γεμάτα όπλα να τους σημαδεύουν. Ίσως με χρεωμένες πιστωτικές κάρτες και με ελάχιστα τρόφιμα στο ψυγείο. Αλλά δεν είναι το ίδιο. Είναι διαφορετικό να είσαι εγκλωβισμένος μέσα σε ένα άδειο κλουβί. Και διαφορετικό μέσα στο κλουβί να βρίσκεται και μία πεινασμένη τίγρης. Γι’ αυτό και θα συνεχίσουν να ονειρεύονται…
Στο project «ο αδελφός μου» προσπάθησα για παραπάνω από έναν λόγο να συναντήσω μία ομάδα νέων μιας ιδιαίτερης ηλικίας. Αγόρια από 18 έως 21 ετών σε μία χώρα που επηρεάζει αρνητικά κάθε τους όραμα ή κάθε τους προσπάθεια. Αλλά ταυτόχρονα αγόρια σε μία ηλικία που η διάθεσή τους για ζωή είναι το βασικό εγχειρίδιο για την επιβίωσή τους.
