Persona
Ο πατέρας ενεργοποιεί στον γιο τη ταυτότητα του είδους του. Η αρσενική αρχή είναι αυτή που βοηθά τον άνθρωπο να εδραιώσει τα όριά του, να βρει την ταυτότητά του και αυτή η αρσενική δύναμη (animus), επίσης φέρει τη θηλυκή αρχή (anima) έξω στον κόσμο για να εκφραστεί. Η ένωση αυτών των δύο αρχών, επιφέρει την ισορροπία και την αρμονία.
Ο πατέρας δημιουργεί ένα ασφαλές μέρος για το παιδί που έχει γεννηθεί, στη θέση της ασφάλειας που βίωνε στη μήτρα. Μεγαλώνοντας το παιδί, του διδάσκει την εξωστρέφεια και το βοηθά να διαπραγματευθεί με τον έξω κόσμο δομώντας την δική του Persona. Η δημιουργία της Persona γίνεται σιγά σιγά από τα υλικά των γονεϊκών αξιών, το πρώτο πρότυπο της διαμόρφωσης του «εγώ» είναι να συμπεριφερθώ με τον τρόπο που προσδοκούν οι γονείς μου. Έτσι, η πρώτη persona, είναι οι συλλογικοί πολιτιστικοί κώδικες συμπεριφοράς και κρίσεων αξιών που εκφράζονται και μεταδίδονται από τους γονείς.
Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που λείπει απ’ τη ζωή του παιδιού το ένα εκ των δυο συστατικών;
Κατά πόσο γίνεται να αναπληρωθεί αυτή η χαμένη εξωστρέφεια καλύπτοντας 25 χρόνια καθολικής απουσίας;
Είναι αδύνατο να καλυφθεί το κενό της παιδικής ηλικίας, ακριβώς γιατί αυτή δεν βρίσκεται στο τώρα. Υπάρχει σ’ ένα παρελθόν που δεν μπορεί να γίνει παρών όσο και αν προσπαθήσει κάποιος. Για έναν πατέρα η ενοχή της απουσίας θα συνοδεύει για πάντα το βλέμμα του και για ένα παιδί ο φόβος της επανάληψης της απουσίας αυτής θα το οδηγήσει σίγουρα στο… να τον φωτογραφίζει.
* το κείμενο περιέχει αποσπάσματα από κείμενα του Carl Jung
