Πέρα από την εμφανή γοητεία που ασκεί το φυσικό τοπίο στον Μάρκου, τα έργα του διέπονται από το ενδιαφέρον του για τον άνθρωπο και την επιθυμία να μας μεταφέρει μία αίσθηση «ημι-αντικειμενικότητας». Οι Τόποι του Μάρκου μελετάνε την έννοια του φυσικού και του κατασκευασμένου. Σχεδόν πάντα, υπάρχει ένας τεχνητός κάνναβος πίσω από αυτό που στις φωτογραφίες του μοιάζει φυσικό. Αυτά τα δύο στοιχεία μπλέκονται για να δημιουργήσουν έγχρωμες εικόνες ενός τεχνητού-φυσικού τοπίου, που αιωρείται μεταξύ των δύο κατηγοριών για να δημιουργήσει μία εντελώς καινούρια κατηγορία, μία πτυχή στο χώρο.
Δουλεύοντας με έναν σχεδόν διάφανο τρόπο τις φωτογραφίες του, αποτυπώνει χώρους χωρίς τη χρήση θεατρικών ή δραματικών στοιχείων. Ο τρόπος με τον οποίο καδράρει τα θέματά του, είναι ευθύς και χωρίς περιττά στολίδια, έτσι ώστε να τα κάνει να μοιάζουν με τεράστια παράθυρα που κοιτάζουν προς τη φύση. Δημιουργεί μία σειρά μνημειακών τόπων που έχουν αναρτηθεί προς παρατήρηση, τα οποία δεν στοχεύουν στο να δημιουργήσουν ένα απαράμιλλο τοπίο φυσικής ομορφιάς και αρμονίας, ούτε στο να προξενήσουν το αίσθημα της έκπληξης μπροστά σε κάτι φυσικά αναπάντεχο, αλλά στο να δημιουργήσουν μία νέα ολότητα όπου η ισορροπία ανάμεσα στο καθολικό και στο συγκεκριμένο αποτυπώνεται, όπως προτείνει ο Simmel, με την μαεστρική ανάδειξη της λεπτομέρειας.
Παντελής Αραπίνης
Διευθυντής της Γκαλερί ΑΔ, Αθήνα
